For ikkje så mange tiår sidan var seksuelt samkvem mellom menn rekna som kriminelt, og homoseksuelle personar vart innlagde på sinnssjukehus og utsette for tvilsame behandlingsmåtar. I dag er stoda ei anna: Noreg tevlar med andre vestlege statar om å vera det mest homotolerante landet i verda. Men kva går denne homotoleransen ut på? Med utgangspunkt i si eiga historie som homo og transeperson granskar Kristin Fridtun den norske homotoleransen. Samstundes som levekåra for skeive er blitt betre, har nye flokar dukka opp. Negative haldningar i det norske samfunnet blir tona ned, medan homofiendslege trekk ved andre kulturar får mykje merksemd. Det er blitt ei kløft mellom «oss» (som er snille med homoane) og «dei» (som er slemme). Men den største kløfta er den som skil hetero frå ikkje-hetero. Kvifor eksisterer dette skiljet framleis? Kan det tenkjast at homotoleransen er ein del av problemet?
Som transperson og homofil, har Kristin Fridtun stått i ei særstilling til å kunne sjå og peike ut ei urovekkjande tendens i Noreg frå dei seinaste åra. For berre nokre tiår sida blei homofile straffa og innlagde på psykiatriske sjukehus for behandling under svært tvilsame metodar. No smykkar mange tidlegare motstandarar seg med ei nyvunne homovenlegheit. Fridtun meiner at dei er påfallande interesserte i å nytte si eiga toleranse for å markere skilje mellom oss og dei - nordmenn og framandkulturelle. I Noreg likar vi å tenkje på oss sjølve som homovenlege. Men kva inneber denne toleransen eigentleg i praksis? Kristin Fridtun er forfattar og filolog. Boka er ein del av serien Norsk røyndom. Omtalen er utarbeidd av BS.
